Bir zamanlar eski zamanlardan kalma bir eski makine varmış. Bu makinenin adı el feneriymiş.El feneri yeni makinelerin üretildiği bir fabrikaya gelmiş.Oradaki yeni makineler hep el feneriyle dalga geçmişler.El feneri:Ne oldu? Niye bana gülüyorsunuz? Benim nerem komik? diye sormuş.Makineler de şöyle demişler:Senin bir yerin komik değil.Sadece eskisin.Burada ne işin var ki? El feneri şöyle demiş:Ben burada yeniletilebilirim,ama şu anda bunu istemiyorum.Ben sadece buraya arkadaş bulmaya geldim.Oradaki makineler kendi aralarında fısıldaşmışlar.En sonunda bir karara varmışlar.En iyisi sen gel bizimle arkadaş ol demişler.El feneri şöyle demiş:Ama siz az önce benimle dalga geçiyordunuz.Şimdi niye benimle arkadaş olmak istiyorsunuz ki?diye sormuş.Yeni makineler: sen o kısımları unut.Şimdi gel bizimle arkadaş ol, demişler.El feneri bu teklifi kabul etmiş. Ve gezmek için yola koyulmuşlar. Ardından bir mağaraya girmişler.Mağara çok karanlıkmış.El feneri ışığını yakmış.

Düşünmeyi terk eden toplumların özgürlüğünden bahsetmek hayaldir.Sahih bilgiye aşık olması gerekenlerin-yani Müslümanların-, yanıltıcı/ayartıcı/iğdiş edici bilgiye müptela olması kadar bayağı bir durum düşünülemez.Yaşadığı zamana/çağa gerçek anlamda tanıklık etmesi gereken Müslümanların sanki bu çağda değil de yüzyıllar öncesinde yaşıyormuş gibi davranması, hem çağın efkarına nüfuz etmeyi imkansızlaştırıyor hem de yanıltıcı iyimserlikler biriktirmemize sebep oluyor.Günlük hayatın dağdağası içinde hayati olan soru ve sorunları konuşmak yerine, asla gündem olmaması gereken hususlar etrafında laf ebeliği yaparak zamanımızı tüketiyoruz.’’Şanlı tarih’’ ve ‘’yüce medeniyetimiz’’ klişeleri etrafında sürekli spekülasyon yaptığımız için; bugüne gelmeyi,bugünün gerçekleriyle yüzleşmeyi,bugüne dair çözümlemeler yapmayı,bugünün efkarını müdrik olmayı ve bugüne söz söylemeyi başaramıyoruz.Ülke olarak kendimizi kaptırdığımız bu romantizm,sadece zihinlerimizi felç etmekle kalmıyor.Aynı zamanda İslami bir geleceğin inşa edilmesi umudunu törpülüyor.

.......

Gebermek istemezsen, yoksa izmihlal için niyyet,

‘’Şu vahdet tarumar olsun!’’ deyip saldırma İslam’a;

Uzaklaşsan da imandan,cema’atten uzaklaşma.

İşit,bir hükm-i kat’i var ki istinafa yok meydan:

‘’Cema’atten uzaklaşmak,uzaklaşmaktır Allah’tan.’’

Nedir iman kadar yükselterek bir alçak ilhadı,

Perişan eylemek zaten perişan olmuş ahadı?

Nasıl yekpare milletler var etrafında bir seyret?

Nasıl tevhid-i aheng eyliyorlar,ibret al,ibret!

                                                                                    (M.Akif ERSOY /Safahat,yedinci kitap,Alınlar Terlemeli)

15 temmuz gecesi ülke olarak maruz kaldığımız vahşetin icracıları arasında dini iddialı bir grubun bulunması, Türkiye’de zaten sorunlu olan, din-devlet ilişkisinin boyutlarıyla alakalı tartışmaların daha da kızışacağını gösteriyor.Nitekim meş’um saldırının ardından anaakım medyada meseleyi değerlendirenlerin ekserisi,Kemalist paradigmanın ve onda içkin laikliğin ulviliğinden dem vurmak suretiyle, süreci dinle/İslam’la hesaplaşmak için fırsata dönüştürme çabası içerisinde görünüyorlar. Bu ülke insanının talihsizliklerinden biri, belki de en önemlisi, öteden beri cephede kazanıp masada kaybetmesidir.20.yüzyılın ilk çeyreğinde verdiğimiz İstiklal Mücadelesi’nde tebarüz eden bu talihsizlik, ne yazık ki bugün de devam etmektedir.İstiklal Harbi, İslam’a dayanarak verilmiş bir mücadeleydi.Nitekim bu sayede Anadolu coğrafyası bir sığınak olarak elimizde kaldı.Ancak İstiklal Harbi sonrasında duruma vaziyet edenler, bağımsızlığımızı kazanmak için tek sığınak olarak gördüğümüz İslam’ın umdelerine taarruz ederek halkı düş kırıklığına uğrattılar.Pozitivizmin ulviliğine iman etmiş Osmanlı askeri ve siyasi bürokratlarından oluşan bu kadro, 18.yüzyılın başından beri devam eden modernizasyon sürecinde ultra-radikal adımlar atarak İslam’ı iktisadi,içtimai,hukuki ve siyasi hayatın dışına ittiler.Hıristiyanlık içi mücadelenin ürünü olan moderniteye Türkiye’yi entegre etmek için atılan bu radikal adımlar, yeni bir düşünme ve eyleme biçiminin oluşmasına sebep oldu.

Kurban bayramı vesilesiyle ‘’kurbiyet’’ kesbedenlere ne mutlu.Bu bayramı bizlere ikram eden;

Kendisinden başka ilah olmayan; mutlak alim,mutlak kadir ve mutlaklıkla ifade edilen tüm makamların yegane sahibi olan;hiçbir şeye muhtaç olmayan fakat her şeyin kendisine muhtaç olduğu;sinelerde gizli olanları ve gözlerin hain bakışlarını bilen;tuzak kuranların tuzaklarını başlarına geçiren;mustazafların yegane melcesi;müstekbirleri zillete düçar ve azaba gark eden;rahmeti her şeyi kuşatan;kendisinden istenildiğinde isteyene istediğini istediği ölçüde veren ve bu vermesi mülkünden hiçbir şey eksiltmeyen;yarattığı bütün mahlukatın itaat etmesi halinde, mülkünde ve otoritesinde herhangi bir artış olmayacak olan;yarattığı bütün mahlukatın asi,baği ve münkir olması halinde mülkünden ve otoritesinden hiç bir şey eksilmeyecek olan;insana şah damarından daha yakın;zatını tazim ve takdis etmede  kelimelerin kifayetsiz kaldığı ve kendisini ancak yine kendisi kamilen tanımlayabilen;en güzel isimlerin sahibi;nimetlerini saymakta ve lütfunu ve ihsanını tasvir etmekte şairlerin,ediplerin,alimlerin,ariflerin,zahidlerin,zakirlerin ve şakirlerin aciz kaldığı;şaşmaz terazileri olan;en,boy,derinlik,hacim gibi maddeye has hususiyetlerden beri ve bundan dolayı mekandan ve zamandan münezzeh olan;hiçbir surette ihata edilemeyen fakat zerreden küreye habbeden kubbeye herşeyi ihata edebilen;Yahudilerin iddia ettiği gibi altı gün çalışıp yedinci gün istirahata çekilmeyen;Hıristiyanların iddia ettiği baba-oğul-ruhul Kudüs gibi üç uknum şeklinde olmayan;Aristocuların/Deistlerin dediği gibi sadece göksel mekanında kendisini temaşa eylemeyen;Ateistlerin dediği gibi yalnızca bir fikirden ibaret olmayan;Panteistlerin dediği gibi yarattıklarıyla bütünleşmeyen;tanınabilen fakat bilinemeyen Allaha hamd olsun.