''Gönül arşdan uludur , nice bin arş

Gönül zerresinün bir danesidür..'

Eşrefoğlu Rumi

''Ruh sağlığı uzmanları günümüz kültürel şartlarında iyiden iyiye aşikar olan bir ''ruh ölümü''nden bahsediyor. Çoğu zaman bu durum iç sıkıntısı şeklinde tecrübe ediliyor ve Batı dünyasının karşı karşıya geldiği en yaygın hastalık halini alıyor . Sıkıntı herhangi bir şey hissetme kabiliyetini inkar eder . Kronik sıkıntı adeta modern Batı kültürüne hastır.Paylaşılmış etkinliklerin , yüzyüze iletişimin , geniş aile etkileşiminin , toplumsal katılımın ve anlam sağlayan diğer manevi ve sosyal çabaların yaygın olarak bulunduğu geleneksel toplumlarda, sıkıntı pek tanıdık bir duygu değildi .''

Bu süreçte önceki iktidar döneminde yaşananlarda göz önünde bulundurularak daha naif ve daha light diyebileceğimiz bir politika izlendi. Yıllardır sistemin tokadını yemiş olan İslamcılar bu süreçte teenni ile hareket ederek sistemin bünyesindeki curufları ayıklamayı ve daha şeffaf ve halkla barışık ,yani bu toplumun genetik kodlarında saklı olan değerleri ortaya çıkaran bir politika izlemeyi ve bunu yaparken de, en azından ilk dönemlerde, fincancı katırlarını ürkütmemeyi gaye edindiler.Sistemin gadrine uğramışlığın verdiği psikolojiyle Türkiye İslamcılığı  siyasal tecrübesini mümkün olduğu kadar Kemalist elitizmin zayıflatılması mücadelesine hasretti.Bu alanda da ciddi mesafe aldı denilebilir.

Geçtiğimiz yıl içerisinde Türkiye sathında devam eden İslamcılık tartışması, bu topraklarda hala en güçlü fikriyatın İslamcılık fikriyatı olduğunu bir kez daha izhar etmiştir. Bitti, bitiyor derken İslamcılık düşüncesi, yaşadığı onca badireye rağmen kendisini yeniden ihya etmenin potansiyellerini de bünyesinde barındırmaktadır.21.yüzyıla sistemin çöküşüyle merhaba diyen Türkiye’de , son 10 yılda yaşanan siyasal gelişim sürecinin İslamcılık cereyanına darbe vurduğu; bu nedenle artık İslamcılıktan bahsedilemeyeceği;İslamcılığın iktidarla imtihanı kaybettiği ve devlete entegre olduğu yönündeki kanaatler, zarfa bakıp mazrufu ihmal etmenin çok açık bir göstergesidir. 

Sezai Karakoç’un konuşmalarını dinlemek ;şiirleri ve düşünce yazıları kadar bir tat veriyor insana.Bu konuşmalar ,öz olarak 40-50 yıldır yazdıklarının bir tekrarı gibi olsa da,onları bizzat kendi sesinden dinlemek,jest ve mimikler,espriler bize ayrı bir haz veriyor.Bizim medeniyetimizin konuşmadan çok ,yazıya dayanması , az ve öz konuşmanın esas olması gibi nedenlerden olsa gerek önceleri fazla konuşmamış…Tabi ki İstanbul Cağaloğlu’ndaki Dirilişin bürosunda ,çay eşliğinde, ziyaretine gelenlerle yaptığı sohbetler dışında..