okumali

Site İçi Arama

Ziyaretçi İstatistikleri

mod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_countermod_vvisit_counter
mod_vvisit_counterBugün332
mod_vvisit_counterDün867
mod_vvisit_counterBu hafta2372
mod_vvisit_counterBu ay12603
mod_vvisit_counterHepsi1839612

Derkenar (1)

Bir toplumda mal,can,ırz ve akıl emniyeti devletin varlığıyla merbut ve mukayyetse,yani devlet otoritesi ortadan kalktığında bu değerlerin emniyetine halel geliyorsa, o toplumun çok ciddi bir ahlaki zaafla malul olduğunu söyleyebiliriz. Böyle bir toplum için devletin tanrısal bir işleve sahip olduğunu iddia etmek te mümkündür. Bizim devlet geleneği de bu perspektiften beslenir.“Ya devlet başa ya kuzgun leşe” klişesi, şayet bir devlet otoritesi yoksa, orada kuzgunların(anarşi ve kaostan beslenenlerin) iştahını kabartan leşler vardır anlamında devleti tanrı gibi konumlandırır. Bundan dolayıdır ki bizde padişah/sultan/kral “zillullah-ı fil arz(yani Allah’ın yeryüzündeki gölgesidir). Oysa ki İslam tanrı-kralların,şehinşahların,kayserlerin ve kisraların egemen olduğu bir dünyaya,muhatabını yalnızca Allah’a kul olmakla mükellef tutan akidesiyle darbe vurarak, devlet/kral/sultan/tiran merkezli düzenleri yerle bir etti. Ancak ilginçtir bu aziz akidenin mensubu olan Müslümanlar çok geçmeden devleti yeniden tanrılaştırdı. Bu tanrı geçmişte imparator, son iki asırda ise ulus-devlet olarak temayüz etti. Şimdilerde bu tanrı,kendisine ortak koşanları veya eleştirenleri merhametinden yoksun bırakırken; kullarının(vatandaşlarının) birbirlerine karşı işledikleri suçları bağışlayarak tarihsel rolünü oynuyor. Kullar ise bu tarihsel rolün heybeti karşısında hayranlıkla karışık bir korkuya müptela…

 

15/04/2020 

Kamil ERGENÇ

Bu e-posta adresini spambotlara karşı korumak için JavaScript desteğini açmalısınız


AddThis