Edward Said oryantalizmi emperyalizmin keşif kolu olarak nitelendirir.Nitekim oryantalistler öncelikle sömürülecek yerlerin etnik,mezhebi,demografik,kültürel gen haritasını çıkararak işgal için gelecek orduların işini kolaylaştırırlar.Oryantalistlerce Ortadoğu olarak adlandırılan bu coğrafyada meydana gelen hadiselerin 11 eylül eylemlerinin ardından dönemin ABD dışişleri bakanı Condelecca Rice’ın ‘’Ortadoğu’da sınırlar değişecek’’ diyerek dikkat çektiği bağlam üzerinden devam ettiği artık inkar edilemez bir gerçeklik olarak karşımızda duruyor.Tıpkı bu söz gibi Bush’un önce Afganistan,ardından Irak saldırısını ‘’haçlı seferi’’olarak nitelemesi dil sürçmesi yada alelade söylenmiş bir söz değildi.Birinci dünya savaşının yüzüncü yılını idrak ettiğimiz bu günlerde Dünya’da yeni nüfuz paylaşımlarının yaşandığı ve yeni bir yüzyıllık planlamalar çerçevesinde ülkelerin konumlandırılmaya çalışıldığını söylemek abartı olmaz.20.yüzyılın başında tarih sahnesinden silinen Osmanlı İmparatorluğu hinterlandında yaklaşık 22 ulus-devletin üretildiğini hatırlarsak nasıl bir süreçle karşı karşıya olduğumuz daha net anlaşılabilir.Tarihi vasatın 20.yüzyılın başındaki durumdan çok farklı olduğu ve güç dengelerinin farklılaştığı iddiasıyla anakronik değerlendirme hatasına düşme tehlikesi olmakla birlikte,modern paradigma çerçevesinde homojenleştirilen Dünyanın gidişatına tek direnç nokrası olarak İslam’ın/Müslümanların kalması bu yüzyılda da dünyanın alacağı şekilde İslam’ın belirleyeceği olacağını gösteriyor.

20.yüzyılın başında ulus-devlet eksenli ayrışmaların sonuçlarının en ağır bir şekilde hissedildiği içinde bulunduğumuz zaman diliminde,meseleleri olaylar ekseninde değil olgular ekseninde değerlendirmemiz gerekiyor.Birinci dünya savaşının üzerinden yüz yıllık bir zaman diliminin geçtiği bugünkü evrede,Müslümanlar olarak yaşadığımız mezhebi kırılmalar ve etnisite ekseninde meydana gelen kaotik durum hakkında esaslı değerlendirmeler yapma sorumluluğumuz ihmal edilmemelidir.Mü’min bilincin asla ve kat’a kabul edemeyeceği bu etnik ve mezhebi kırılmaların,aziz kitabımızın tefrikalar karşısında almamız gereken tavırla ilgili emirlerinin tefekkür edilmesi ve rasul-ü zişanın bir vücudun azalarına benzettiği müminler topluluğu metaforunun fehmedilmesi suretiyle aşılacağına dair kanaatimiz katidir.

Oryantalistlerin Müslümanların yoğun olarak yaşadığı beldelerde uygulamaya koydukları ve maalesef başarılı da oldukları stratejilerinin temelini iki önemli başlık oluşturmuştur/oluşturmaktadır.Bunlardan bir tanesi mezhebi farklılıkların derinleştirilmesi, bir diğeri ise tasavvufi/batıni akımların güçlendirilerek mistik ve hayatın dışında,suya sabuna dokunmayan,bir İslam algısının oluşturulmasıdır.Bu strateji bugün bütün çıplaklığıyla ve bütün hızıyla adına İslam Dünyası denilen fakat herhangi bir gerçekliği olmayan beldelerde uygulanmaktadır.Ancak oryantalistler bu durumun Müslümanlar tarafından fark edilemememsi için çok daha sofistike araçlar kullanmaktadırlar.Bir süredir gündemlerimizi işgal eden İŞİD yapılanması da nihai kertede oryantalizmin avangard temsilcisidir.

Türkiye’de ki sekülerleşme süreci muhafazakarlıktan bağımsız düşünülemez.Yazının başında da ifade ettiğimiz üzere  II.Abdülhamit çizgisinin muhafazakar modernleşme yolunu seçmesi Cumhuriyet döneminde Menderes,Özal,Erbakan ve Erdoğan tarafından sürdürülmüştür.Muhafazakarlığın Aydınlanma ürünü bir tepki ideolojisi olduğu düşünüldüğünde,Fransız İhtilali’nin aşırı gelenek/din düşmanlığı neticesinde ortaya çıkan yıkımı engellemek amacıyla her ne kadar geleneğe ait bazı unsurların muhafaza edilerek modernleşmenin doğru olacağına dair vurgulamaları olsa da,modernlikte içkin olan sekülerliğe itiraz kaydı düşmemesi muhafazakarlığın modernitenin yardımcısı pozisyonunu tahkim etmiştir.