En esaslı esas duruşumuzun ortaya çıkacağı aya merhaba demenin memnuniyeti yanında bütün bir seneye yayılması gereken mümin hassasiyeti sorumluluğu belimizi büküyor.Bilinç aşısı olmaya niyet ederek başlamak gerekiyor bu müstesna aya.İhya olmak ve inşa etmeye söz vermek niyetimizin özeti olabilir.

Bütün bir zamanını müteyakkız geçirmesi gereken müminin ramazan ayındaki teyakkuz halinin üst düzeyde olması gerekiyor.Kur’an gibi bütün zamanları dönüştürecek bir menbaın nazil olduğu bu ay hiçbir şekilde aleladeleştirilemez/sıradanlaştırılamaz/harcıalemleştirilemez.Bilerek ya da bilmeyerek bu ayın içeriksizleştirilmesi uğruna yapılan her eylemin bilinç kaybına ve ufuk körlüğüne hizmet ettiğini, ayrıca müminliğimizden eksilttiğini unutmamak gerekiyor.

Muhafazakarlık,edilgenleşmenin/pısırıklaşmanın/nesneleşmenin ve teslimiyetçiliğin diğer adıdır.Muhafazakar düşünce, bünyesinde geleneksel/dini unsurlar da barındırdığından ilk elde oldukça masum bir görüntü vermesine rağmen,aslında geleneği ve gelenekte içkin dini argümanları kullanarak modern değerlerin ikamesini sağlamaktadır.Bu nedenle modernliği muhafazakarlıktan bağımsız düşünmek mümkün değildir.Muhafazakarlık, modernliğin karşısında değil bizzat modern değerlerin yerleşmesine yardımcı olan ancak bunu yaparken dini/folklorik ve tarihsel unsurları da kullanan bir dünya görüşüdür.

20.yüzyıl, arkasında derin acılar ve sarsıcı değişiklikler bırakarak geçti. Öyle görünüyor ki 21.yüzyılda en az onun kadar derin acılara ve sarsıcı değişikliklere gebe.Aslında gerek 20. gerekse 21.yüzyıl başlangıçları itibariyle birbirlerine çok benziyorlar.20.yüzyılın başlarında Dünya’nın bir savaşa doğru hızla ilerlediği ve sınırların yeniden çizileceği bir vasatın oluşacağı her halinden belliydi.20 yıl arayla yaşana iki büyük savaşla Dünya yeniden şekillendirildi.Yaklaşık 100 yıl sonra,21.yüzyılda,bizlerde aynı olaylara şahitlik etmekteyiz.Öyle görünüyor ki bu yüzyılda sınırların değiştiği ve dünyanın yeniden dizayn edildiği bir yüzyıl olacak/oluyor.

Ne zor şeydir hayat ve ölüm hakkında yazmak.Hayata ve ölüme dokunmak,hissetmek,duyumsamak.Biri-yani hayat- her an içinde olduğumuz, fazlasıyla iç içe yaşadığımız ve modern zamanlarla birlikte gittikçe ‘’an’’laşan bir olgu iken; diğeri-yani ölüm-tasvir edilemeyen,tahayyül edildiğinde dahi insanın bir türlü kendisine yakıştıramadığı ve yaklaştırmadığı hakikat.Hangisinin hakkını layıkıyla verebiliyoruz ki?Ya da hangisini daha fazla kanıksıyoruz?

Sözü güzel söylemek, güzel söz söylemek ve sözün güzeline uymak her babayiğidin altından kalkabileceği bir iş değil. Harcıalem iş kotaranlar,aleladelikle malul olanlar ve sözün gücü yerine gücün sözünü yeğleyenler zaten gündemimizde değil.Bizim meselemiz,sözü savaşları kesecek, ağulu aşı bal ile yağ edecek kadar ehemmiyetli gören,sözü dinleyen ve en güzeline uyan,hikmeti ve güzel öğüdü şiar edinen ve en güzel şekilde tartışanlarladır.