''Göz Medeniyeti'' tarafından ayartılmaya çalışılan ''söz ve yazı medeniyetinin'' çocuklarına selam olsun.

Okumanın her türlü ayartıcılık,manipülasyon,dezenformasyon ve spekülasyon dayatmasına karşı bilinci diri tutmaya yarayan soylu bir eylem olduğunu söylemek mümkün.Bu sayededir ki insan hakikatle temas kurma imkanına kavuşur.Bilgi-fikir ve eylem arasında birbirini tamamlayan bir ilişki vardır.Nitelikli fikirler nitelikli bilgilerle, nitelikli eylemler ise nitelikli fikirlerle ortaya çıkar.Sahih bilgiye dayanmayan eylemler kof/sığ/yavan,sahih eylemler üret(e)meyen fikirler ise donuk ve hikmetsizdir. Okumak eylemi, fikir oluşturma sürecinin ilk aşamasını oluşturduğu için değeri tartışılmazdır. Ancak okumayı salt yazılı bir metni kıraat etmek şeklinde anlamak yanlış olur. Okumak aynı zamanda olayları,olguları,varlığı ve varoluşu okumak şeklinde gözleme/müşahedeye dayalı olma hususiyetine de sahiptir.Aklın bağ kuran hususiyeti, böyle bir okumada sebep-sonuç,makul-makul olmayan v.b.çıkarımlar yaparak sürecin sağlıklı işlemesine yardımcı olur.Böylece insan, varlık sahasını işgal etmeye başladığı andan itibaren edindiği malumatlar ekseninde bir düşünme eylemi gerçekleştirir ve bazı temel sorulara yanıt aramaya başlar.

Kitabın adı: Küçük Prens

Kitabın yazarı: Antoine de Saint-Exupéry

Kitabı bitirdiğim tarih: 22.02.2015

Kitabın yayınevi: Nar Yayınları

Kitabın sayfa sayısı: 144

Kitabın basım yeri ve yılı: 2015-İstanbul

Antoine de Saint-Exupéry: Ünlü Fransız romancısı Antoine de Saint-Exupéry, 1900 yılında Fransa’da da doğdu. Bir kontun oğluydu. Dört yaşındayken babasını yitirdi. Öğrenimini tamamladıktan sonra pilot oldu. İkinci dünya Savaşı’na havacı olarak katıldı. 1944 yılında görevli olarak, bir keşif uçağıyla Korsika’ dan havalandı, bir daha da dönmedi. Ölümü böyle oldu. En önemli eserleri ‘’ Gece uçuşu, Savaş pilotu, İnsanların dünyası.

Felsefenin Sonu W.V.Quine ,Doğallaştırılmış Epistemoloji ve A priori Bilgi adlı eser Sakarya Üniversitesi Din Felsefesi Öğretim üyelerinden Doç.Dr.Kemal Batak tarafından kaleme alınmıştır.Eser İz yayıncılık tarafından İnceleme Araştırma dizisi başlığı altında 2015 yılında basılmıştır.Önsöz ve giriş bölümünün ardından üç ana başlık ve sekiz ara başlıktan oluşan eser 104 sayfadan müteşekkildir.

Önsöz bölümünde yazar, eseri ortaya çıkaran üç motivasyona dikkat çeker.Bunlar;1-Çağdaş felsefede Naturalizmin en önemli temsilcisi sayılan  W.V.Quine’i, bir önceki eseri ‘’Naturalizm Çıkmazı’’nda incelememiş olması.2-Metafizik naturalizmin epistemolojik naturalizme dayandığı ve empirik bilimin sadece ontolojik olarak değil epistemolojik/metodolojik olarak ta tek ölçüt olmasından mütevellit doğa üstü varlığın ve ilk felsefenin reddi anlamına geldiği 3-Quine’in ‘’Two dogmas of Empricisim’’ ve ‘’Epistemology Naturalised’’ adlı çalışmalarının 20.yüzyılın en önemli metinlerinden olması,ki bu metinlerde A priori bilgi mentafizik bir iman ve dogma olarak nitelenmektedir.Giriş bölümünde ise yazar, çağdaş analitik felsefeyi etkileyen önemli bir isim olarak Willard Van Orman Quine’e ve onun doğallaştırılmış epistemoloji projesine dikkat çeker.Bu projenin, felsefi teorilerin bilime uygun hale getirilmesi,bilimin felsefeye tahakkümü,geleneksel epistemolojinin ölümü ve en nihayetinde felsefi teorilerin bilim tarafından onanabilir olması gerektiği iddiasının,pek çok analitik felsefe yapma biçimlerini etkilediğini iddia eder.

Birinci bölüm Quine’in doğallaştırılmış epistemoloji iddiasının ne anlama geldiğinin anlaşılması açısından mühimdir.Bu noktada doğallaştırılmış epistemolojinin ivme kazandırdığı okulda,bütün felsefi alanlar-nöroloji,DNA,genetik,evrim biyolojisi,bilişsel bilim gibi doğal bilim alanındaki gelişime paralel olarak-bilime bağlanmaya çalışılmakta ve geleneksel felsefe kendisinden kurtulunması gereken harabe olarak tanımlanmaktadır.Yazar burada felsefenin bugünkü durumuna ilişkin bir saptama yaparak ‘’Quineci doğallaştırılmış epistemolojinin, aslında Platon’dan Hegel’e kadar bütün bir felsefi geleneği-ki bu gelenek tanrı ve gayrı maddi ruh ideasına yatırım yapması yönüyle dikkat çekicidir- reddettiğini özellikle belirtir.’’Quine’nin Kartezyen kesinlik arayışını ümitsiz bir dava olarak görmesi ve ‘’kartezyen rüya’’ olarak nitelediği bilimsel metodun kendisinden daha sağlam bir bilimsel kesinlik için bir temelin var olduğu tezini, kendi epistemolojisi için bir tehdit olarak görmesi dikkat çekicidir.Oysa ki bilimin kendisine dayandığı epistemoloji olarak ilk felsefe, Quine’nin iddiasının temelsiz olduğunu ortaya koymaktadır.

1980’li yıllar Türkiye’de küreselleşmenin tesirlerinin yavaş yavaş hissedilmeye başlaması yönüyle dikkat çekicidir. Özal dönemi olarak ta adlandırılabilecek olan bu yıllar;ekonomide liberalleşme,küresel sisteme entegrasyon,hızlı sanayileşme ve buna bağlı olarak kentli orta sınıfın(ortadireğin) ortaya çıkışı ve post-kemalist literatürün oluşması hususiyetleriyle öne çıkar.12 eylül ihtilaliyle önemli ölçüde etkisi azaltılan solun yerine ikame dilen Türk-İslamcı perspektif, Özal’ın liberal politikalarının meşrulaştırılması yönünde oldukça etkili olmuştur.Sağ/milliyetçi/muhafazakar geleneğin en önemli sığınağı olan ve İbrahim Kafesoğlu,Osman Turan gibi entelektüeller tarafından teorik çerçevesi çizilen Türk-İslam sentezi,ihtilali yapan konsey tarafından da benimsenmiş ve Özal’ın kişiliğinde de önemli ölçüde temsil edilmiştir.Bu gelenek, seküler milliyetçiliğe karşı dini milliyetçiliği öne alan,milliyetçi tezlerin kitleselleşmesi için dini ve tarihi araçsallaştıran oldukça pragmatik  bir perspektife sahiptir.Türkiye’nin kültürel alanda yaşadığı iddia edilen yabancılaşmaya karşı adeta bir bariyer işlevi gören Türk-İslam sentezi, Özallı yılların egemen ideolojisi olmanın yanında başka bir enternasyonel imaja sahip olan İslamcılığın ‘’ötekileştirilmesi’’ için de önemli bir işlev görmüştür.İslam’ın itikadi bir varoluşun öznesi olmasını engellemek için oldukça önemli bir misyon üstlenen ,sonraları Siyasal İslam terkibi de aynı amaçla kullanılacaktır,Türk-İslam sentezi Yeni Türkiye’de de sahiplenilmiştir.2000’li yıllarda ise İsmet Özel tarafından ‘’kafirle çatışmayı göze alan Müslüman’a Türk denir’’ aforizmasıyla Türk-İslam sentezine itikadi bir gömlek giydirilmek istenmiştir.Özel’in Türklüğü bir ırk olarak değil de ‘’karakter’’ olarak tanımlaması ve bu karakterin İslamsız düşünülemeyeceğini iddia etmesi 1980’li yıllarda Aydınlar Ocağı havzasında dillendirilen sentezin geçirdiği evrim açısından kayda değerdir.Bu noktada denebilir ki eski Türkiye olarak tesmiye edilen dönemlerde enternasyonel perspektife sahip olan iki hareket, Sol ve İslamcılık, aynı bariyere karşı yani Türk-İslam sentezine karşı mücadele etmek zorunda kalmışlardır.Yerlilik ve millilik ekseninde cereyan eden bu çatışma süreçleri,yeni Türkiye’de de aynen geçerliliğini korumaktadır.Küreselleşmenin en etkili olduğu zamanımızda, yerli ve milli vurgusunun oldukça yoğun yapılması muhafazakar bir refleks olmanın yanında,aynı zamanda karşıtlık üretme amacı da gütmektedir.Bu noktada yeni Türkiye’nin sağ/milliyetçi/muhafazakar paradigma üzerinde inşa edilmesi aslında Özal döneminin tekrarı olarak görülebilir.Dolayısıyla Özal dönemini erken AK Parti dönemi olarak adlandırırsak herhalde hata etmiş olmayız.